Als je op zoek bent naar benzinestation, dan zul je altijd tankstations tegenkomen van Shell. De onderneming, waarvan het hoofdkantoor in Londen is gevestigd, is een van de grootste aardoliemaatschappijen ter wereld en behoort met een totale omzet van enkele honderden miljarden US-dollars per jaar tot de toonaangevende ondernemingen in de wereld. Hieronder vindt u meer informatie over de geschiedenis van het merk Shell.
De geschiedenis van Shell: het begon allemaal met schelpen
Shell is nu een van de grootste maatschappijen ter wereld, maar haar geschiedenis begon min of meer op de grond. In 1833 had de Engelsman Marcus Samuel een winkel vol curiosa, waar hij onder meer zeldzame schelpen uit verre landen verkocht. De import ging goed en werd slechts korte tijd later aangevuld met paraffine – al snel werd de lucratieve handel in olie ontdekt en werd het zwaartepunt van de onderneming aangevuld met handel, extractie en raffinage. Met de komst van de verbrandingsmotor schoot de vraag naar brandstof vanaf 1886 omhoog.
De gebroeders Samuel, die al ervaring hadden met overzeese scheepvaart, namen een vloot stoomschepen in gebruik om olie in grote hoeveelheden te vervoeren. Met de maiden voyage van hun eerste tanker, de Murex, brachten zij een revolutie teweeg in het olietransport. In 1892 was de Murex de eerste tanker in de geschiedenis die door het Suezkanaal voer. In 1897 kreeg het bedrijf van de broers de naam Shell Transport and Trading Company. Het gebruikte een mosselschelp als zijn logo.
In 1907 fuseerde de maatschappij met de Koninklijke Nederlandse Petroleum Maatschappij, hoewel de afzonderlijke maatschappijen bleven bestaan. Alleen het bedrijf werd gezamenlijk geleid en uitgebreid. Pas in 2005 – bijna 100 jaar later – vond de fusie plaats: Royal Dutch Shell was geboren.
De weg naar Royal Dutch Shell
De activiteiten van Shell Transport in de Oriënt en het zoeken naar nieuwe oliebronnen om onafhankelijker te worden van Rusland brachten de maatschappij in contact met het Nederlandse Royal Dutch Petroleum. In 1903 bundelden de twee bedrijven hun krachten om zich te beschermen tegen de superioriteit van Standard Oi
De volledige fusie tot de Koninklijke Nederlandse Shell Groep vond plaats in 1907 en om de fusie te markeren koos Shell als nieuw logo de Jacobsschelp, die nog steeds in gebruik is. De jaren dertig waren moeilijk: de activa van de groep werden in Mexico in beslag genomen, en toen Venezuela zijn olievelden nationaliseerde, moest Shell de Venezolaanse regering genereuze voorwaarden toestaan.
Naoorlogse expansie
Na de Tweede Wereldoorlog bracht de vrede een hausse in de automobielsector en Shell breidde uit naar Afrika en Zuid-Amerika. Er kwamen grotere en beter aangedreven schepen beschikbaar. In 1947 boorde Shell haar eerste winstgevende offshore-oliebron in de Golf van Mexico. Tegen 1955 had Shell meer dan 300 putten. In 1958 begon de productie in Nigeria.
De oliecrisis van 1969
In 1969 kwam kolonel Muammar al-Kadhafi aan de macht in Libië, waardoor de olieproductie daalde en de prijzen stegen. Andere olieproducerende landen dreigden zijn voorbeeld te volgen, en de Yom Kippoer-oorlog van 1973 bracht de crisis tot een hoogtepunt. Binnen enkele weken verviervoudigden de OPEC-landen de olieprijs en kondigden een boycot van twee maanden af. De gevolgen voor de westerse economie waren catastrofaal.
Ontwikkeling van nieuwe middelen. Een belangrijke ontwikkeling die in de jaren zeventig begon, was de ontwikkeling door Shell van olievelden in de Noordzee en Zuid-Amerika. Beide ondernemingen waren moeilijk en duur, maar essentieel gezien de verminderde aanvoer uit het Midden-Oosten. In 1978 voltooide Shell het hoogste vaste boor- en productieplatform ter wereld, Cognac, in de Golf van Mexico op 35 meter hoogte.
Uitbreiding van activiteiten
Vanaf het midden van de jaren negentig kreeg de petroleumindustrie steeds meer aandacht van het publiek omdat milieukwesties een steeds groter probleem werden. Shell kreeg kritiek te verduren wegens haar plannen om het Brent Spar-platform te verkopen; ook haar activiteiten in Nigeria kwamen in de schijnwerpers te staan.
Aan het begin van het nieuwe millennium breidde Shell uit naar China en Rusland. In 2005 heeft Shell haar oude bedrijfsstructuur opgeheven en een eengemaakte nieuwe onderneming gecreëerd. Shell blijft een van ‘s werelds belangrijkste olie- en gasmaatschappijen. Wij hebben belangen in vloeibaar aardgas en gas-naar-vloeistofproducten, zijn betrokken bij de ontwikkeling van duurzame biobrandstoffen en dragen bij aan technologische innovaties, zoals windenergie.
Kritiek op Shell
- Shell kwam in 1995 onder vuur te liggen toen het het olieplatform “Brent Spar” in de Atlantische Oceaan tot zinken wilde brengen. Critici zoals Greenpeace vreesden ernstige milieuschade omdat het platform op grote schaal vervuild zou zijn met gevaarlijke giftige stoffen. Talrijke organisaties riepen in 1995 zelfs op tot een boycot tegen Shell. Onder grote publieke druk liet Shell haar plannen varen en besloot de Brent Spar onshore te ontmantelen. Onafhankelijk onderzoek wees echter uit dat de informatie van Greenpeace over de verontreiniging van het olieplatform volledig onjuist was. Greenpeace werd massaal bekritiseerd voor het manipuleren van informatie. Zelfs journalisten die het meestal goed bedoelden, zoals NDR-journalist Christoph Lütgert, spraken na de Brent Spar-campagne over het “Greenpeace debacle”
- Nieuwe informatie over de rampzalige situatie van de bevolking in het olieland Nigeria staat in de Engelse uitgave van “National Geographics” van februari 2007. Ondanks een verbod van het Federale Hooggerechtshof van Nigeria in 2005 werd in 2006 nog steeds meer dan 3,5 miljoen ton koolwaterstoffen, voornamelijk aardgas, door de SPDC afgefakkeld. Shell heeft nog niet bevestigd dat het wettelijk verbod vanaf 2008 kan worden nageleefd, en de wet is aangevochten.
Het logo van Shell
Alle Shell logo’s lijken ongelooflijk veel op elkaar, afgezien van kleine ontwerpverschillen. Ze hebben een grote schelp – soms met het woord “Shell” er in of soms zonder. In 1900-1904. was het een ovale Jacobsschelp, die vervolgens werd vervangen door een ronde Jacobsschelp.
Tot 1948 was het logo zwart-wit. Daarna hebben de ontwikkelaars van de merknaam besloten een rood en geel palet te gebruiken om het opvallend en aantrekkelijk te maken. In die tijd verscheen het woord “Shell” voor het eerst in het logo. In 1955 werd de kleur rood en in 1971 verdween hij. Deze optie werd voorgesteld door de ontwerper Raymond Loewy. In datzelfde jaar werd de schelp opnieuw aangevuld met de bedrijfsnaam, maar dan onderaan het logo geplaatst. In de jaren 90 veranderde het lettertype van het woord en werden de letters ronder van vorm.
Trouwens, de kleuren geel/rood zijn ontleend aan de Spaanse nationale vlag. Toen het eerste benzinestation in 1915 in Californië werd geopend, was er al concurrentie. Dus om klanten aan te trekken, moest je opvallen. Wat ligt er dan meer voor de hand dan de bevolking, waarvan de helft Spaanse of Mexicaanse wortels heeft, aan te spreken met vertrouwde kleuren.
Sponsor van Ferrari
De relatie tussen Ferrari en Shell gaat terug tot 1929, toen Ferrari werd opgericht. De samenwerking verliep echter niet zonder onderbrekingen: Pas in 1996 stapten zij samen met Michael Schumacher opnieuw in Maranello in, nadat Agip eerder de partner van het team was geweest voor minerale olie. Sindsdien zijn de twee partijen echter stevig met elkaar verbonden. In totaal heeft Ferrari samen met Shell 22 wereldtitels in de Formule 1 gewonnen.
Shell op de beurs
Onder de particuliere beleggers is Shell nog altijd één van de populairste aangeboden aandelen. Een Shell aandeel is sinds de corona-crisis gedaald ten opzichte van de afgelopen 10 jaar, eind 2019 werd er nog 26 euro betaald voor een aandeel Shell, nu moet je genoegen doen met een prijs rond de 16 euro. De grootste aandeelhouders van Shell zijn The Vanguard Group, Inc, BlackRock Investment Management (UK) Ltd en BlackRock Fund Advisors.